ÖMER SEYFETTİN HİKAYELERİ

Başını Vermeyen Şehit
Yarın arifeydi. Öbür günkü bayram için hazırlananbeyaz kurbanlar, küçük Grigal palankasının etrafındaotluyorlardı. Karşıda... Yarım mil ötede Toygun Paşa'nınson kuşatmasındân çılgın kışın hiddeti sayesinde kurtu-lan Zigetvar Kalesi, sönmüş bir yanardağ gibi, simsiyahduruyordu. Hava bozuktu. Ufku, küflü demir renginde,ağır bulut yığınları eziyor, sürü sürü geçen kargalar tamhisarın üstünden uçarken sanki gizli bir kara haber gö-türüyorlarmış gibi, acı acı bağırıyorlardı. Palanka kapı-sının sağındaki beden siperinde sahipsiz bir gölge kadarsakin duran Kuru Kadı yavaşça kımıldadı; ikindiden be-ri rutubetli rüzgârın altında düşünüyor, uzakta, belirsizsisler içinde süzülen kurşuni kulelere bakıyordu. Bunla-nn hepsi Türklerin elindeydi. Yalnız şu Zigetvar... yıkıl-maz bir ölüm seddi halinde "Kızılelma" yolunu kapatı-yordu. Sanki bu uğursuz kargalar hep onun mazgalla-rından taşıyor, anlaşılmaz bir lisanın çirkin küfürlerinebenzeyen sesleriyle her tarafı gürültüye boğuyorlardı.Kuru Kadı içini çekti. Sonra "Ah..." dedi. İncecik, sinirliboynunun üstünde bir taş topuz gibi duran çıkık alınIı irikafasını salladı. Yeşil sarığını arkaya itti. Islak gözlerinioğuşturdu. Şimdiye kadar, asker olmadığı halde, hermuharebeye girmişti. Birkaç bin yeniçeriyle dört beş to-pu olsa... bir gece içinde şu kaleyi alıvermek işten biledeğildi. Şimdi vakıa müstakildi. Ne isterse yapabilirdi.Palankanın kumandanı Ahmet Bey öteki boy beyleriyleberaber Toygun Paşa ordusuna katılıp Kapuşvar fethinegitmiş... Kapuşvardan sonra Zigetvarı saran ordu kışınaman vermez zoruyla, zaptı yarı bırakarak Budin'e dö-nünce, o da askerleriyle tekrar palankasına gelmemiş,Toygun Paşa'nın yanında kalmıştı. Bugün Grigal'den al-tı mil uzaktaydı. Palankaya yalnız Kuru Kadı karışıyor-du; esmer, zayıf yüzünü buruşturdu: "Palanka... ammatopu tüfeği kaç kişi?" dedi. Bütün genç savaşçıları AhmetBey beraberinde götürmüştü.. Hisardakiler zayıflardan,bekçilerden, hastalardan, ihtiyar sipahilerden ibaretti.Hepsi yüz on üç kişiydi! Düşman, galiba öteki palanka-lardan çekiniyordu: Yoksa burasını bırakmaz, mutlakaalmağa kalkardı. Biraz eğildi. İnce yosunlu, soğuk sipe-re dirseklerini dayadı. Aşağıya baktı. İki üç asker beyazkoyunların arasında dolaşıyordu. Bir tanesi karşısınageçtiği iri bir koçu, başına dokunarak kızdırıyordu, tosvuruyordu. Öbürleri, elleri silahlarında, bu oyunu seyre-diyorlardı. Bağırdı:- Oynamayın şu hayvanla...Askerler, başlarını tepelerden gelen sese doğru kal-dırdılar. Kuru Kadı'dan hepsi çekinirlerdi. Gayet sert,gayet titiz, gayet sinirli bir adamdı. Adeta deli gibi birşeydi. Sabahtan akşama kadar namaz kılar, zikreder,geceleri hiç uyumazdı. Daha yatıp uyuduğunu kaledegören yoktu. Vali Ahmet Bey ona "bizim yarasa" derdi.Zavallının sabahı bekleme denilen hastalığını kerame-tine de yoranlar vardı. Tekrar bağırdı: .- Haydi, artık akşam oluyor, içeri alın onları.Askerler koyunları toplamağa başladılar. Kuru Ka-dı'nın dirsekleri acıdı. Doğruldu. Tekrar Zigetvar'a bak-tı. Üst tarafındaki göl, kirli bakır bir levha gibi yerikaplıyordu. Kargalar, havaya boşaltılmış bir çuval can-lı kömür ellemeleri gibi karmakarışık geçiyorlar, sükû-tu parçalayan keskin, sivri sesleriyle gaklıyorlardı.Kalbinde ağır bir elem duydu. "Hayırdır inşallah" dedi.Canı o kadar sıkılıyordu ki... Elleri arkasında, başıönüne eğik, bastığı siyah kaplama taşlarına görmez birdikkatle bakarak yavaş yavaş yürüdü. Derin bir karan-lık kuyusunu andıran merdivenin dar basamaklarındakayboldu.... Arife sabahı, herkes uyurken, o, her vakitki gibiyine uyanıktı! Mescit odasının önündeki taş yalakta, ikibüklüm, abdestini tazeliyordu. Giden gece, daha gölge-den eteklerini toplayamamıştı. Bahçeye çıkan kapı ke-merinde asılı kandil, sönük ışığıyla, duvarları titreti-yordu.- Hey, çavuşbaşı... Hey!...Elindeki ibriği bıraktı. Kulak kabarttı. Bu, kulede-ki nöbetçinin sesiydi. Kolları sıvalı, ayakları çıplak, ba-şında takke, hemen yukarı koştu. Merdivende çavuşarastgeldi. Onu itti. Yürüdü. Nöbetçinin yanına atıldı:- Ne var?- Kaleden düşman çıkıyor.Erguvani bir esmerlik içinde siyah bir kaya gibi du-ran Zigetvara baktı. Bu kayadan yine koyu, uzun birkarartı süzülüyor, palankaya doğru akıyordu.- Bize geliyorlar... dedi:Çavuşa döndü:- Haydi, gazileri uyandır. Kurban bayramını bu-günden yapacağız. Koş. Bana da çabuk topçuyu gönder.Çavuş, bir eliyle bakır tolgasını tutarak, koştu.Merdivene daldı. Kuru Kadı, uzakta, kara yerin üstün-de daha kara bir leke gibi yavaş yavaş ilerleyen düş-man alayına dikkatle baktı. Gözlerini küçülttü, büyült-tü. Önlerinde birkaç top da sürüklüyorlardı. Bindenfazla idiler. Halbuki hisardaki gaziler? Kendisiyle bera-ber yüz on dört kişi... "Ama, yine haklarından geliriz!"dedi. Uyanan, yukarı koşuyordu. Hisar kapısının iyicebağlanmasını emretti. Sarığını, cübbesini, kılıcını, tüfe-ğini getirtti. İhtiyar topçu gelince, ona da, hemen "ha-ber topları"nı atmasını söyledi. Bu bir adetti. Taarruzauğrayan bir palanka hemen "İşaret topu" atarak etra-fındaki kuleleri imdadına çağırırdı.Biraz sonra düşman hisarın önünde, harp düzeninegirmiş bulunuyordu. Zaplar başsız, gür ejderha yavru-ları gibi siyah ağızlarını bedenlere çevirmişti. Türkçebağırdılar:- Size teklifimiz var. Elçimizi içeri alır mısınız?Kuru Kadı:- Alırız. Gönderin, gelsin! cevabını verdi.Bedenler, kalkanlı, tüfekli, oklu gazilerle dolmuştu.Palankanın ruhu, neşesi, keyfi olan iki arkadaş, bu es-nada tuhaf tuhaf laflar söyleyip yine herkesi güldürü-yordu. Bunların ikisine de "deli" derlerdi: Deli Mehmet,Deli Hüsrev... Serhatın muharebelerinde, hayale sığ-mayacak yararlılıklarıyla masal kahramanlan gibi ina-nılmaz bir şöhret kazanan bu iki deli, hiçbir nizamahiçbir kayda, hiçbir disipline girmeyen, dünya şerefin-de gözleri olmayan Anadolu dervişlerindendi. Her za-ferden sonra kumandanlar onlara rütbe, hil'at, muras-sa kılıç gibi şeyler vermeye kalkınca gülerler: "İsteme-yiz, fani vücuda kefen gerektir. Hil'at nadanları sevin-dirir..." derler, hak uğrundaki gayretlerine ücret, mü-kafat, övgü kabul etmezlerdi. Harp onların bayramıydı.Tüfekler, oklar, atılmağa; toplar gürlemeğe; kılıçlar,kalkanlar şakırdamağa başladı mı, hemen coşarlar,kendilerinden geçerler; naralar savunarak düşman saf-larına saldırırlar... alevi gözlerle takip edilemeyen bi-rer canlı yıldırım olup tutuşurlardı.Kuru Kadı, onların herkesi güldüren münakaşala-rını, saçma sapan sözlerini gülümseyerek dinlerken, el-çiyi yanına getirdi, iki deli de sustu. Herkes kulak ke-sildi. Bu elçi Türkçe biliyordu. Küstahça tekliflerinisöyledi.Palankayı saran Zigetvar kumandanı Kıraçin'di.Yanında iki bine yakın savaşçısı vardı. Grijgal'in "Vireile verilmesini istiyordu. Ateşe, nura, haça, İncil"e, Ze-bur'a yemin ediyor; çıkıp giderlerken muhafızlara hiç-bir ziyanı dokunmayacağına dair söz veriyordu.Kuru Kadı:- Pekâlâ!... Haydi git. Biz aramızda anlaşalım, ka-rarımızı size öğleden sonra bildiririz! diye elçiyi aşağıgönderip kapıdan attırdı. Sonra etrafındakilere döndü.Şöyle bir göz gezdirdi. Sırtının hafıf kamburu içeri çe-kildi:- İşittiniz ya, gaziler! dedi, Kıraçin haini bizim yüzon kişiden ibaret olduğumuzu anlamış... üzerimize ikibin kişi ile geldi. Teklif ettiği "Vire"yi kabul etmek iste-yenler vârsa ellerini kaldırsın!Kimsenin eli kalkmadı.- Öyleyse hazır olalım. Haydi...Bir gürültüdür koptu;- Hazırız...- Hepimiz, hepimiz...- Hepimiz, hepimiz hazırız.- Kılıçlarımız, kalkanlarımız yağlı.-(~klanmı~ havlı_- Yatağanlanmız keskin...- Bugün nusret bizim.- Amin, amin...Kuru Kadı, "Ey alemlerin rabbi" diye ellerini kaldır-dı. Bir duaya başlayacaktı. Deli Mehmet yalın kılıç kar-şısına dikildi. Palabıyık, gök gözlü, geniş beyaz çehresi,yeni doğmuş bir ay gibi parlıyordu:- Duayı bırak, efendi dedi, gaza duadan faziletli-dir. Gel... Lütfet. Bize şu kapıyı aç. Kalbindeki korkuyuat. İşte hepimiz hazırız. Şu ayağımıza gelen gaza fırsa-tını kaçırmayalım.Kuru Kadı'nın elleri aşağı düştü. Deli Hüsrev de ar-kadaşının yanına sokulmuştu. Bütün gaziler bu iki de-linin arkasına üşüştü. Sanki hepsi bir anda deli oldu-lar... bir ağızdan.- Aç bize kapıyı, aç... diye bağırmaya başladılar.Kuru Kadı'nın iri patlak gözleri yaşardı. Yüzü sap-sarı oldu. Uzun siyah sakalı kımıldadı. İki deliyi biletitreten, bütün gazilerin saçlarını ürperten ilahi birağıt ahengi kadar etkili sesiyle haykırdı.- Meydan erleri! Ey mertler! Padişahımız Süley-man Gazi aşkına şu sözümü dinleyin. Benim muradımsizi gazadan engellemek değildir. Bugün can, baş fedaolsun... Özellikle yarın kurban bayramı... Fakat bakı-nız maksadım ne? Bugün cuma... hem de arife. Bugünhacılarımız Arafat'ta, diğer mü'minler camilerde bizimgibi gazilerin zaferi için dua etmekteler... Bunda şüp-hesi olan var mı?- Hayır.- Hayır, asla...- Hayır.- O halde münasip olan budur ki, biz de namazla-rımızı eda edelim. Gözlerimizin yaşını dökelim. Duaedelim. Birbirimizle helallaşalım. Sonra gazaya girişe-lim. Kalanlarımız gazi, ölenlerimiz şehit olsun! Dünya-da iyi nam ile anılalım. Ahirette peygamberimizin âle-mi dibinde toplanalım... Ne dersiniz?- Hay hay!- Uygun...- Pekâlâ!Gazilerin hepsi buna razı oldu. Öğleye kadar durdu-lar. Abdest aldılar, namaz kıldılar, tekbir çektiler, helal-laştılar. Kıraçin'in askeri, sardıkları palankadan yükse-len derin uğultuyu hep teklif ettikleri "Vire" münakaşa-sının gürültüsü sanıyorlardı.Ansızın, uzaktaki Türk kulelerinden atılan "işarettopları" işitildi. Bu, "Biz, dörtnala geliyoruz" demekti.Kuru Kadı eliyle hisarın kapısını açtı. Grijal gazileri"Allah, Allah" naralarıyla müthiş bir taşkın deniz gibifışkırdılar. İki koldan hücum olunuyordu. Kollardan bi-risine Deli Hüsrev, birisine Deli Mehmet baş olmuştu.Ovada, Grijgal'e gelen yollardan bir toz dumanıdırkalkıyordu. Nice bin atlı imdada koşuyor sanılırdı. Düş-man, bu hali görünce şaşırdı. İki ateş arasında kaldığı-nı anladı. Halbuki toz duman içinde yaklaşan ancakbeş on gaziydi.... Bozgun başladı.Deli Mehmet'le Deli Hüsrevin takımları düşmanıkaçırmamak için iyice sarıyordu. Kara Kadı cübbesiniatmış. Elindeki kılıç, cesaretlendirdiği gazileri arkasın-dan yürüyordu. Deli Hüsrev, bir sarhoş gibi Kıraçin'inalayına dalmış kesiyor, kesiyor... inanılmaz bir çabuk-lukla kaçanlara yetişiyor, ikiye biçiyordu.Kuru Kadı'nın gözleri Deli Mehmet'i aradı.Bakındı, bakındı.Göremedi.Acaba o muydu? Yüreği ağzına geldi. Düşman safı-na karışıp kaynaşan kolun arkasında iri bir vücut yereuzanmıştı... Elli altmış adım kadar kendisinden uzak-tı... Siyah, yüksek atlı bir şövalye, uzun bir kargıyı buuzanmış vücuda saplıyordu. Durmadı. İlerledi. Koşar-ken ayağı bir taşa takıldı. Yuvarlanıyordu. Kılıcı ile fır-ladı. Hemen toplandı. Kalktı. Düşen kılıcını aldı. Doğ-ruldu. Koşacağı tarafa baktı. Şövalye atından inmiş,kargıladığı şehidin başını teninden ayırmıştı. Bu anda,bu kestiği baş elinde, yine siyah bir şeytan gibi şahla-nan atma sıçradı. Kaçacaktı... Kuru Kadı, bütün kuv-vetiyle ona yetişmek için koşarken, baktı ki sol ilerisin-de Deli Hüsrev kalkanını sallayarak, avazı çıktığı ka-dar bağınyor,- Mehmet, Mehmet!... Canını verdin!... Bâşınıverme Mehmet!...Bu nara o kadar müthiş, o kadar tesirli, o kadar ya-nıktı ki... Kuru Kadı: "Vah Deli Mehmet'miş!" diye ol-duğu yerde dikildi kaldı. Durur durmaz, o an, kırk adımkadar yaklaştığı kesik başlı şehidin yerden fırladığınıgördü. Nefesi tutuldu. Şaşırdı. Bu başsız vücut uçar gi-bi koşuyordu. Kendi kellesini götüren zırhlı şövalyeyeyetişti. Eliyle öyle bir vuruş vurdu ki... Lanetli hemenyüksek atından tepesi üstü yuvarlandı. Götürmek iste-diği baş elinden yere düştü. Deli Mehmet'in başsız vü-cudu canlıymış gibi eğildi. Yerden kendi kesik başını al-dı. Hemen oracığa yorgun bir kahraman gibi, uzanıver-di. Bunu Kuru Kadı'dan başka kimse görmemişti. Her-kes kaçan düşmanı kovalıyordu. Yalnız Deli Hüsrev,- Yüzün ak olsun, ey yiğit! diye bağırdı. Sonra Ku-ru Kadı'ya doğru koşarak sordu.- Nasıl, gördün mü bu civanı?- Görmedin mi?Kuru kadı sesini çıkaramadı. Gördüğü harika onudondurmuştu. Olduğu yerde öyle dimdik kaldı. Sankiölmüştü. Deli Hüsrev, onu hızla sarstı.- Ne durursun be can! Ne olsun, haydi gazaya.Düşman kaçıyor... Deli Hüsrev'in kalkması Kuru Ka-dı'yı baştan can verdi, "Allah Allah" diyerek ileri atıldı.Mücahitlere karıştı.Cenk akşama kadar sürdü.Er meydanının kanlı yüzüne "gece siyah saçlarını"dağıtırken çağırıcının- Gaziler hisara!Sesi duyuldu. Dönen gaziler içinde kılıcından kan-lar damlayan Kuru Kadı, birkaç sipahi ile dışarda kal-dı. Yaralıları taşıttı. Şehit olanları saydırdı. Bunlar tamondokuz kahramandı.:. Düşman altmış dört ceset bı-rakmış, diğer ölülerinin hepsini kaçırmıştı. Kuru Kadısabahtan beri yemek yememiş, su içmemiş, durup din-lenmemişti... Toplattığı şehitleri hisarın önündeki mey-dana yığdırdı. Şehit Deli Mehmet'in cesedini kendi bul-du. Kesik başı koltuğunda, uyur gibi, sakin yatıyordu.Olduğu yerde gömdürdü. Sonra yanındakileri. savdı. Butaze mezarın başına çöktü. Ezberden "Yasin" okumağabaşladı. Dışarılarda kimse yoktu, yalnız uzakta palan-ka kapısındaki nöbetçi dolaşıyordu. Kuru Kadı okur-ken, önündeki mezarın birden yeşil yeşil nurlarla tu-tuştuğunu gördü. Sesi kısıldı. Dudaklarını oynatamadı.Çeneleri kitlendi. Bu yeşil nurun içinde Deli Mehmet'inkanlı boynuna sarılmış beyaz kanatlı bir melaike, hemonu nurdan elleriyle okşuyor, hem açık alnını öpüyor-du. Bu sıcak, bu yeşil nur büyüdü, taştı, bütün âlem bunurun içinde kaldı. Kuru Kadı'nın gözleri kamaştı. Ru-hu yandı. Kendinden geçti.Onu, daha ilk defa böyle derin bir uykuya dalmışgören yoldaşları zorla kaldırdılar. Koltuklarına girdiler:- Haydi, kapı kapanacak dediler, içeri gir.Kuru Kadı'nın dili tutulmuştu. Cevap veremedi.Sarhoş gibi sallana sallana hisara girdi. Hâlâ titriyor-du. Palankanın içinde Deli Hüsrev'in menzilinden ge-çerken durdu. Kulak verdi; ağlıyor mu, inliyor mu di-ye... Hayır, Deli şıkır şıkır atını kaşağılıyor, keyifli birtürkü söylüyordu. Seslendi:- Hüsrev.- Efendim?...Kapı açıldı. Kaşağı elinde, kolları, paçaları sıvalı,başı kabak Deli Hüsrev... daha Kuru Kadı bir şey sor-madan,- Gördün mü Deli Mehmet'in zevkini? dedi.- Siz de benim gibi buradan gördünüz mü?- "Gözlüye hotti gizli yoktur!"Küttedek kapıyı, kapadı. Yine türküsüne başladı....Kuru Kadı palankada sabahı dar etti. Güneş doğ-madan, Deli Mehmet'in mezarına koştu. Artık bütüngünlerini bu mezarın başında geçiriyordu. Bu mezarındaimi ziyaretçisi oldu. Büyük bir taş yontturdu. Yazdır-dı. Başına diktirdi. Beş vakit namazlarını bile cemaati-ne bu kabrin başında kıldırmak isterdi. Artık ne hacetdilese, ona nail oluyordu.Grijgal'de, komşu palankalarda Kuru Kadı için "De-li oldu" diyorlardı. Her an "sonsuzluk" badesini içmişezeli. bir sarhoş gibi nihayetsiz bir kendinden geçme,sonsuz sınırsız bir şevk, sükûn bulmaz bir heyecan için-de yaşıyordu. Fakat nasıl "deniz çanağa sığmaz"sa,onun büyük sırrı da ruhuna sığmadı. Taştı. Huruç gü-nü gördüğü harikayı herkese anlatmağa başladı. Hattadaha ileri gitti, çok iyi okuduğu "Mevlid-i Şerif" lisanıy-la o gün gördüğünü yazdı. Yüzlerce beyitlik bir destandüzdü.Ama o eski şevki kayboluverdi. Ruhuna koyu birkaranlık doldu. Kalbine acı bir ağırlık çöktü. Artık De-li Mehmet'in yeşil nurdan mezan içinde sürdüğü ilahizevki göremez oldu. Bu mahrumiyet onu delirtti. Ye-mekten içmekten kesildi. Bir gün, yine perişan kırlardadolaşırken Deli Hüsreve rastgeldi. Meğer o da gezini-yormuş. Elindeki yayıyla yavaşça Kuru Kadı'nın arka-sına dokundu.- Ahmak, dedi, niye gördüğünü halka söyledin?Adam gördüğünü kaale geçirirse kazandığı hali kaybe-der. Eğer sussaydın, gördüğün keramete ölünceye ka-dar şahit olacaktın...Kuru Kadı yere diz çöktü, ağlamaya başladı:- Çok perişanım diye inledi, lütfet. Gel, beni gafletuykusundan uyandır. Benim o görnüş olduğum durumne hikmettir? İçinde benimle senden başka onu görenoldu mu?- Bir gören daha var. O "can" herkese görünmez.- Kimdir?- Bilemezsin...- Başkaları görmedi de, biz ikimiz niçin gördük?- a şehitlik müjdesidir!" İkimiz de mutlaka şehitdüşeceğiz!...Kuru Kadı, gittikçe öyle serseri, öyle perişan, öyleberbat oldu ki... kendisini o kadar seven Vali AhmetBey bile Budin'den gelince, onun hallerine dayanamadı.Nihayet "bu deli bir kişidir. Palankada hizmetinden is-tifade olunamaz" diye geriye göndermeye mecbur oldu.Aradan epey zaman geçti. Serhadde değil, hatta Grijgalhisarında bile herkes Kuru Kadı'yı unuttu. Yalnız yaz-dığı destan okunuyor, hiç unutulmuyordu.On iki sene sonra...Zigetvarın zaptı akabinde yaralılar toplanırken, meş-hur kahraman Deli Hüsrevin bir gülleyle parçalan-mış cesedi yanında, uzun boylu, ak saçlı, ak sakallı,yeşil cübbeli bir şehit buldular. Kıbleye yüzükoyunuzanmış yatan bu şehidin büyük, yeşil sarığı, henüz bo-zulmamıştı. Üzerinde hiçbir silah yoktu. Yarası nere-sinden olduğu belli değildi. Günlerce süren kuşatma es-nasında hiç kimse böyle bir adam görmemişti. İncedeninceye araştırma yapıldı. Kim olduğu bir türlü anlaşıla-madı.O vakit birçok gazilerin "gayb ordusundan imdadagelmiş bir veli" sandıkları bu şehit, acaba, Grijgal hisa-rının o eski deli kadısı mıydı?..........